ژوئن فصل یانگ‌می است — و همچنین فصل باران آلو در جیانگ‌نان. در اوایل تابستان، باران خفی یک عطر ملایم ترش و شیرین را به همراه دارد، در حالی که توت‌ها زیر باران نرم به بلوغ می‌رسند. وقتی میوه‌ها متورم می‌شوند، رنگشان کم‌رنگ می‌شود و سپس به آرامی با رگه‌های قرمز سرخ می‌شوند، حس ظریف دلتنگی شروع به نفوذ در هوا می‌کند — “در تپه‌ها، یانگ‌می شکوفا می‌شود، خوشبو مانند ارکیده‌های تیره.”

برخی نمی‌توانند تا زمانی که توت‌ها کاملاً رسیده و شیرین شوند صبر کنند. آنها زودتر آنها را می‌چینند، به خوبی می‌دانند که چنین توت‌هایی بیشتر برای شراب مناسب هستند. با این حال، خود این بی‌صبری بخشی از آیین است—اشتیاقی که یک سال کامل منتظر مانده است.

پس از سی سال زندگی نزدیک به یانگ‌می، هنوز هم گرمای زندگی روستایی را در این فصل احساس می‌کنم—شادی دیدار با بستگان و دوستان، که همگی با طعم نمکین و شیرین میوه همراه است.

من یک بار نوشتم: "همانطور که مثل قدیمی می‌گوید، یانگ‌می می‌تواند صد بیماری را درمان کند." در زادگاهم، این باور به طور گسترده‌ای پذیرفته شده است. یانگ‌می برای معده ملایم است و شراب توت‌فرنگی اغلب به عنوان یک درمان محلی برای مشکلات گوارشی تابستانی استفاده می‌شود.

برای نسل‌ها، تهیه شراب توت‌فرنگی یک سنت مهم در ماه ژوئن بوده است. کسانی که توت‌فرنگی دارند به طور طبیعی دوستان و خانواده را از نزدیک و دور خوش‌آمد می‌گویند و محصول سال را به اشتراک می‌گذارند.

خریداران و فروشندگان، میزبانان و مهمانان—همه در بافت اجتماعی زنده ماه ژوئن شرکت می‌کنند. برخی برای تمام عمر دوستان می‌شوند و هر سال به کوه‌ها در ژوئن دعوت می‌شوند. این تبادل سالانه، که بر اساس طعم یانگ‌می ساخته شده است، ارتباطات ماندگاری را پرورش می‌دهد.

من به یاد دارم که کسی گفت که دو میوه‌ی جهانی وجود دارد: مانگوستین و یانگ‌می. چیزی که آن‌ها را استثنایی می‌کند، تعادل کامل شیرینی و اسیدیته، عطر تصفیه‌شده و طعمی ماندگار است—که ما را به شگفتی‌های طبیعت یادآوری می‌کند.

امروز، افراد بیشتری به طعم یانگ‌می ژیونان در ماه ژوئن رویای می‌بینند. و وقتی صحبت از بهترین نوع می‌شود—نوعی که تعادل شیرینی، اسیدیته، عطر و بافت نرم و آبدار را برقرار می‌کند—هیچ چیزی به پای یانگ‌می وانداو از ژووشان نمی‌رسد.

یک بار که چشیده شود، هرگز فراموش نمی‌شود. با نزدیک شدن به ژوئن، اشتیاق افزایش می‌یابد—به آرامی و به طور مداوم، مانند باران آلو—تا اینکه آن توت تیره و رسیده بالاخره بر روی زبانتان بنشیند.

بزرگترین مصرف‌کنندگان توت‌های خلیجی در چین در واقع در جیانگنان هستند—جایی که میلیون‌ها توت خلیجی کشت می‌شود. هرچه مردم بیشتر آنها را پرورش دهند، بیشتر آنها را درک می‌کنند. آنها آنها را می‌خورند، به اشتراک می‌گذارند و هدیه می‌دهند—زیرا درون آن طعم شیرین و ترش، طعم اشتیاق نهفته است.

به جیانگنان در ژوئن بیایید. طعم توت‌های خلیج را بچشید.

نویسنده: لیسا چنگ